“Joh, is dat ook niks voor jou?” Met die zin is het allemaal begonnen.
Ik zat een aantal jaren geleden te kletsen met een vriendin die me vertelde dat ze mentor was geworden van een dementerende meneer en dat ze daar zelf enorm plezier in had. Mijn aandacht was al snel getrokken en nog geen week later zat ik aan tafel met de Stichting Mentorschap om de mogelijkheden te bespreken en nog een week later werd ik voorgesteld aan Beppie en meteen bij de eerste kennismaking hadden we een klik en mocht ik haar mentor worden.
Door de jaren heen is de komende dementie, waar ze zo bang voor was, best wel meegevallen en zijn we samen in staat geweest om een vriendschap op te bouwen. Haar financiën worden op een hele prettige manier geregeld door haar bewindvoerder en ikzelf zie toe op haar sociale en emotionele welzijn. Ik bezoek haar ongeveer elke 14 dagen en onze gezamenlijke activiteiten bestaan uit samen wandelen, bakkie doen, en haar grootste hobby: lekker uit lunchen gaan en een beetje roddelen. Natuurlijk regel ik tussendoor ook de andere zaken voor haar zoals afspraken met de notaris, de pedicure, de verpleging, de verhuizing naar het zorgcentrum en al wat meer komt kijken bij het toezien op haar welzijn. Dat betekent dat ik soms ook ingrijpende beslissingen voor haar neem, waar ze zelf niet meer goed over kan nadenken en durft te beslissen.
We genieten van elkaars gezelschap en als ik terugkom van mijn bezoekjes dan zit ik vol energie en ben ik altijd vrolijk. Op een gegeven moment zei ik thuis tegen mijn man: Joh, is dat ook niks voor jou??? De rest laat zich raden, ook hij is nu mentor van twee mensen die wat hulp nodig hebben om overeind te blijven in deze maatschappij.